Η πόλη μας

Ο Δήμος Μοσχάτου – Ταύρου είναι ένας από τους δήμους της Περιφερειακής Ενότητας Νοτίου Τομέα Αθηνών, που προέκυψε με το Πρόγραμμα Καλλικράτης, από τη συνένωση των παλαιότερων δήμων Μοσχάτου και Ταύρου. Ο δήμος έχει μόνιμο πληθυσμό 40.413 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2011. Έδρα του είναι το Μοσχάτο. Η έκτασή του είναι 5,24 τ.χλμ.

Μοσχάτο

Το Μοσχάτο είναι νότιο προάστιο της Αθήνας, δημοτική ενότητα και έδρα του Δήμου Μοσχάτου-Ταύρου της Περιφερειακής Ενότητας Νοτίου Τομέα Αθηνών.

Ιστορία

Η Iστορία του Μοσχάτου ξεκινάει αμυδρά από την προϊστορική εποχή για να γίνει πιο συγκεκριμένη στους κλασσικούς χρόνους, από τους οποίους τα σχετικά αρχαιολογικά ευρήματα δεν είναι ευκαταφρόνητα. Στη συνέχεια η μεγάλη σκοτεινή περίοδος που εκτείνεται ως τους νεότερους χρόνους, περιμένει εκείνους που θα τη φωτίσουν.Γεωλογικά, το Μοσχάτο κυριολεκτικά «αναδύθηκε» από τα νερά του Σαρωνικού.

Κατά τα προϊστορικά χρόνια και ως την εποχή του Θεμιστοκλή (5ος αιώνας π.Χ.) ο Πειραιάς ήταν νησί, μια περιοχή αποκομένη από μια αβαθή θαλασσινή λωρίδα που άρχιζε από το σημερινό Ν. Φάληρο και κατέληγε στην περιοχή του Ι. Ν. Αγ. Διονυσίου, στα δυτικά του πειραϊκού λιμανιού.Ο Κηφισός είχε τις εκβολές του μέσα στο αρχαίο λιμάνι του Κάνθαρου, το σημερινό εμπορικό λιμάνι. Για ν’ αποφευχθεί όμως η επίχωση του λιμανιού, οι Αθηναίοι οδήγησαν τις εκβολές του ποταμού στην παραλία του σημερινού Μοσχάτου, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα την ταχύτερη πρόσχωση του φαληρικού όρμου.Με τη γεωλογική εκείνη μεταβολή ο κοίλος φαληρικός όρμος κατακλύστηκε προοδευτικά από τα φερτά υλικά του ποταμού και των χειμάρρων και από εκείνη την περίοδο μπορούμε να κάνουμε πια λόγο για την εμφάνιση και το σχηματισμό του Μοσχάτου.Οι διάφορες και ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις αρχαιοτήτων που έγιναν κατά καιρούς στο χώρο του δήμου του Μοσχάτου δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία ότι κατά την αρχαιότητα το Μοσχάτο είχε κατοικηθεί και αποτελούσε τμήμα ή οικισμό κάποιου δήμου της αρχαίας Αθήνας.Βέβαιο είναι δε ότι το Μοσχάτο αποτελούσε έδαφος του Τετρακώμου, δηλαδή των τεσσάρων δήμων της αρχαιότητας, οι οποίοι αποτελούνταν από τους δήμους του Πειραιά, του Φαλήρου (σημερινού Π. Φαλήρου) των Θυμαιταδών που τοποθετείται στα δυτικά του Πειραιά στο σημερινό Κερατσίνι, και το γνωστό από αρχαία κείμενα δήμο της Ξυπέτης, του οποίου η θέση δεν έχει καθοριστεί ακόμη.Πάντως, βάσει των μέχρι στιγμής δεδομένων, ύστερα από μελέτες που έχουν γίνει, το σημερινό Μοσχάτο αν δεν ταυτίζεται με το δήμο της Ξυπέτης, σίγουρα ήταν τμήμα ή οικισμός που ανήκε στο δήμο αυτό, του οποίου το αρχαιότερο όνομα ήταν Τροία, γεγονός που μαρτυρά ότι η περιοχή είχε κατοικηθεί από την προϊστορική εποχή.

Από το 16ο έως τον 19ο αιώνα, από μαρτυρίες που έχουμε από ξένους ταξιδιώτες φιλέλληνες που επισκέπτονταν τότε τα μέρη μας, η περιοχή του σημερινού Μοσχάτου ήταν καλυμμένη σε μεγάλη έκταση από τις ελιές του περίφημου Ελαιώνα της δυτικής Αττικής και από αμπελώνες οι οποίοι έφταναν να απέχουν μόλις 400 μ. από τη θάλασσα. Χαρακτηριστικά, ο σπουδαιότερος ίσως επισκέπτης του παλαιού Μοσχάτου, ο Γάλλος συγγραφέας Φρανσουά Σατωβριάνδος, περνώντας από την περιοχή γύρω στο 1806, περιγράφει τους αμπελώνες ως θέαμα ανάλογο των αμπελώνων της Βουργουνδίας, περιοχή της πατρίδας του με τους πιο φημισμένους αμπελώνες του κόσμου.Από το γεγονός αυτό βγαίνει το συμπέρασμα ότι την εποχή εκείνη καλλιεργούνταν στην περιοχή μας κόκκινα ή μαύρα σταφύλια, πιθανώς μοσχάτα, απ’ όπου ίσως πήρε και το σημερινό της όνομα η πόλη.

Αρχικά η περιοχή αυτή κατά τις μακρινές προϊστορικές εποχές είχε το όνομα Τροία.Κατά την κλασική εποχή (5ος αιώνας π.Χ.) το όνομα Τροία παραμερίστηκε και ο ίδιος τόπος, που στη συνέχεια έγινε ένας από τους δήμους της Αθήνας, πήρε το περίεργο και ανεξήγητο ως τώρα όνομα Ξυπέτη.

Προς το τέλος του 18ου αιώνα η παραλία ανάμεσα στα δύο Φάληρα, που ένα μεγάλο τμήμα της ανήκει στο Μοσχάτο, ονομαζόταν από τους ξένους περιηγητές Μεσία.Τέλος, δεν έχει καθοριστεί ακόμη πότε πήρε η περιοχή το σημερινό της όνομα, όμως πολλοί πιστεύουν ότι η αιτία για το όνομα αυτό ήταν κάποιο αμπέλι με «μοσχάτα» σταφύλια, που όπως βεβαιώνουν και παλιοί Μοσχατιώτες , ένα τουλάχιστον αμπέλι με σταφύλια της ποικιλίας αυτής σωζόταν ως τις αρχές του αιώνα.

Το Μοσχάτο από το τελευταίο τέταρτο του περασμένου αιώνα και μετά.

Η περιοχή που καλύπτεται σήμερα από την πόλη του Μοσχάτου, πριν από ένα περίπου αιώνα, δεν είχε ακόμα αποκτήσει κάποιο συγκεκριμένο όνομα. Ηταν μια ασήμαντη γωνιά της Αττικής σκεπασμένη στη μεγαλύτερη έκταση της από καλλιέργειες και από το γνωστό αρχαίο Ελαιώνα, ο οποίος άρχιζε από τα βόρεια του λεκανοπεδίου και κατέβαινε ως την παραλία περίπου του Μοσχάτου. Την περιοχή αυτή διέσχιζαν δύο τρεις δρόμοι, είχε ελάχιστες αγροικίες, ενώ στα δεξιά και αριστερά του δρόμου Αθηνών-Πειραιώς είχε σχηματιστεί από ξύλινα παραπήγματα μικρός οικισμός γνωστός με το όνομα Παράγκες ή Μπαράγκες. Σ’ αυτές τις Παράγκες, στη μέση περίπου της πορείας τους, οι κουρασμένοι ταξιδιώτες μπορούσαν ν’ απολαύσουν το δροσερό νερό με το λουκούμι και να ξεδιψάσουν τα ζώα τους στις ποτίστρες.Μέσα σ’ εκείνο το καταπράσινο τοπίο, τοπογράφοι της εποχής κατέγραψαν σπαρμένα εδώ κι εκεί μικρά εξωκλήσια, που στα πανηγύρια τους έτρεχαν οι παλιοί Αθηναίοι για να χαρούν και να ξαποστάσουν, όπως μας αφηγείται γνωστός συγγραφέας της εποχής εκείνης. Ενα από αυτά ήταν και το μικρό εξωκλήσι που βρισκόταν στην περιοχή του Μοσχάτου.Την πιο παλιά πληροφορία γι αυτό το εκκλησάκι τη συναντάμε σε χάρτη του Γερμανού τοπογράφου Σταντζ, δημοσιευμένο στα 1862 όπου το εξωκλήσι σημειώνεται με σταυρό μέσα σε ακαλλιέργητο κτήμα, πλάι στο μοναδικό δρόμο της περιοχής (σημερινή Λεωφ. Μακρυγιάννη) και στο σημείο που βρίσκεται σήμερα ο Ιερός Ναός Μεταμορφώσεως του Σωτήρα.

Την ίδια εποχή (1876) οι επίτροποι του μικρού ναού καταβάλλουν προσπάθειες να επισκευαστεί ο χωματόδρομος που οδηγούσε στο ναό, με τη συμβολή και της Εταιρείας Σιδηροδρόμων Αθηνών-Πειραιώς. Η Εταιρεία για να συμβάλει στην εξυπηρέτηση των προσκυνητών αποφάσισε ο σιδηρόδρομος να σταματάει στο Μοσχάτο, και όσοι έχουν εισιτήριο Αθηνών-Φαλήρου να μπορούν τη μέρα της γιορτής να κατεβαίνουν στο Μοσχάτο, και με το ίδιο εισιτήριο να συνεχίζουν τη διαδρομή τους προς το Φάληρο, το γνωστό τότε θέρετρο της πρωτεύουσας.Ο κτήτορας (ιδρυτής) του εξωκλησιού μας είναι άγνωστος. Το εκκλησάκι αρχικά ήταν αφιερωμένο στη μνήμη της «Αποτομής της κεφαλής του Τιμίου προδρόμου» και όχι στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος όπως είναι σήμερα. Η αλλαγή της επωνυμίας του ναού σε «Μεταμόρφωση του Σωτήρος» έγινε πολύ πιθανό προς το τέλος του περασμένου αιώνα για να μη συμπίπτει το πανηγύρι του μ’ εκείνο του γειτονικού εκκλησιδίου του Αγ. Ιωάννη στο Ρέντη.

Τουρκικά αεροσκάφη πάνω από τις περιοχή Καλλιθέα – Μοσχάτο

Λίγο πριν από το 1912 οι λιγοστοί κάτοικοι της περιοχής αποφάσισαν να μεγαλώσουν το εξωκλήσι με σκοπό να μπορεί να εξυπηρετήσει τους πολυάριθμους προσκυνητές που συνέρεαν στη γιορτή του. Το πανηγύρι είχε ήδη αποκτήσει πλατιά φήμη σε όλη την Αττική.Το Μοσχάτο σιγά σιγά αρχίζει ν’ αποκτά τη μορφή συνοικισμού κι έτσι κατά το έτος 1918 το εκκλησιαστικό συμβούλιο (μοναδική αντιπροσωπευτική αρχή της περιοχής εκείνη την εποχή) κάνει προσπάθειες για ανέργεση σχολείου στον περίβολο του ναού και για διορισμό δασκάλου. Το πρόβλημα όμως ήταν μεγάλο λόγω των ανύπαρκτων εκείνη την εποχή οικονομικών δυνατοτήτων. Ετσι προτείνεται η κατασκευή υπαίθριου δημοτικού σχολείου που θα λειτουργούσε κάτω από ένα υπόστεγο στον κήπο της εκκλησίας. Αργότερα όμως, στα 1927 ήταν ήδη έτοιμο το νέο διδακτήριο του Μοσχάτου που κατασκευάστηκε περίπου εκεί όπου σήμερα βρίσκεται το σιντριβάνι της σύγχρονης πλατείας.Με την πάροδο των χρόνων και με τη συμβολή των κατοίκων του (πολλοί από αυτούς πρόγονοι γνωστών σημερινών οικογενειών της περιοχής) το Μοσχάτο κατάφερε μέσα στα τελευταία χρόνια αυτού του αιώνα να γίνει μία καλά οργανωμένη, σύγχρονη και υπό συνεχή οικονομική και πολιτιστική αναβάθμιση πόλη.

Χαρακτηριστικά

Οριοθετείται δυτικά από τον Κηφισό και ανατολικά από την τεχνητή κοίτη του Ιλισσού, ενώ νοτίως βρέχεται από τον Φαληρικό όρμο. Το βόρειο τμήμα του διασχίζουν οι γραμμές του Ηλεκτρικού και η οδός Πειραιώς που χωρίζουν την περιοχή κατοικίας από τη βιομηχανική περιοχή του Μοσχάτου, η οποία περιλαμβάνει βιοτεχνίες υποδημάτων, ενδυμάτων, τροφίμων, κεραμικών και οικοδομικών υλικών.

Οι κάτοικοι του Μοσχάτου το 1940 αριθμούσαν μόλις τους 12.903, ενώ κατά την απογραφή του 2001 ανέρχονταν στους 23.513. Το 2011 με το Πρόγραμμα Καλλικράτης, ο Δήμος Μοσχάτου συγχωνεύτηκε με τον Ταύρο για να δημιουργηθεί ο νέος Δήμος Μοσχάτου-Ταύρου.

Η κεντρική και μεγαλύτερη πλατεία του Μοσχάτου είναι η Πλατεία Μεταμορφώσεως όπου βρίσκεται και ο ομώνυμος καθεδρικός ναός Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, ενώ η δεύτερη μεγαλύτερη πλατεία είναι η Πλατεία Ηρώων Πολυτεχνείου η οποία βρίσκεται στην οδό Κοραή, απέναντι από το Δημαρχείο της πόλης. Το Μοσχάτο διαθέτει ένα μεγάλο δίκτυο σύγχρονων πεζοδρόμων.

Συγκοινωνίες

Συνδέεται οδικά με το κέντρο της Αθήνας και τον Πειραιά μέσω της οδού Πειραιώς και μέσω της λεωφόρου Ποσειδώνος με τα άλλα προάστια. Ο δήμος εξυπηρετείται από το σιδηροδρομικό δίκτυο του Ηλεκτρικού και του τραμ (γραμμή 1), και αστικές λεωφορειακές γραμμές.

Πολιτιστικοί Σύλλογοι – Σωματεία

Κοινωνική Μέριμνα Μοσχάτου – Διονύσιος Θεοφιλάτος
ΤΟ ¨ΣΠΙΤΙΚΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ¨

Πνευματική Εστία Μοσχάτου

Φάρασα Καππαδοκίας

2o Σύστημα Προσκόπων Μοσχάτου

ΠΑΣΥΠΚΑ – Πανελλαδικός Σύνδεσμος Παραπληγικών Και Κινητικά Αναπήρων

Αθλητικοί Σύλλογοι

Αναλυτικά ακολουθούν όλοι οι αθλητικοί σύλλογοι της περιοχής

ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΟΣΧΑΤΟΥ (ΜΠΑΣΚΕΤ)

ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΠΕΤΟΣΦΕΡΙΣΗΣ ΜΟΣΧΑΤΟΥ ΑΚΑΔΗΜΙΑ VOLLEY

ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΜΟΣΧΑΤΟΥ

ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΑΡΑΤΕ WADO CLUB

ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΝΟΗ ΜΟΣΧΑΤΟΥ

ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ TAE KWON DO ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΜΟΣΧΑΤΟΥ

ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ TAE-KWON-DO ΤΟ ΜΟΣΧΑΤΟ

ΑΟ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΜΟΣΧΑΤΟΥ

ΑΟ ΘΥΕΛΛΑ ΜΟΣΧΑΤΟΥ

ΑΠΟΛΛΩΝ

ΣΦΙΓΜΟΣ Σύλλογος Φίλων Γυμναστικής Μοσχάτου

Αθλητικός Σκοπευτικός Σύλλογος Σταθερού Στόχου και Πρακτικής Σκοποβολής ΒΕΛΗΝΕΚΕΣ

ΛΕΩΝ ΜΟΣΧΑΤΟΥ – ΑΘΛΗΤΙΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΚΑΛΑΘΟΣΦΑΙΡΙΣΗΣ

Ιριδες Μοσχάτου

Ταύρος

Ο Ταύρος είναι δημοτική ενότητα του Δήμου Μοσχάτου-Ταύρου στην περιφέρεια του Νοτίου Τομέως Αθηνών στην Αττική. Ο πληθυσμός του ανέρχεται σε 14.963 κατοίκους και η έκτασή του είναι 2.125 στρέμματα.

Ο παλιός δήμος Ταύρου που είναι σήμερα τμήμα του ευρύτερου Καλλικρατικού Δήμου Μοσχάτου – Ταύρου ανήκει στο ΝΔ τμήμα του πολεοδομικού Συγκροτήματος της Αθήνας.Θεωρείται λόγω θέσης σαν συνδετικός κόμβος μεταξύ του κέντρου της Αθήνας και του Πειραιά, συνορεύει στα βόρεια με τον Ρουφ με όριο την Σαλαμίνος και την Λεωφόρο Πέτρου Ράλλη, ΒΑ με τα Πετράλωνα με όριο την Λεωφόρο Πειραιώς και την οδό Χαμοστέρνας, ανατολικά με την Καλλιθέα με όριο την Οδό Θεσσαλονίκης και τις σιδηροδρομικές γραμμές του ΟΣΕ, νότια με το Μοσχάτο, δυτικά με τον Άγιο Ιωάννη Ρέντη και ΒΔ με το Αιγάλεω με όριο την Οδό Αγίας Άννας.

Ιστορία

Το 1934 έγινε ο διαχωρισμός των Δήμων και Κοινοτήτων από το Δήμο Αθηναίων. Ανάλογα με τον αριθμό των κατοίκων της περιοχής που απόσπονταν χαρακτηρίζονταν αυτή Δήμος η Κοινότητα. Έτσι, μεταξύ των Κοινοτήτων που ιδρύθηκαν τότε ήταν και η πρώην Κοινότητα Νέων Σφαγείων. Ο πληθυσμός της νέας Κοινότητας με βάση την απογραφή του έτους 1928 ήταν τότε 6.200 κάτοικοι.

Η πύλη των Δημοτικών Σφαγείων από την οδό Πειραιώς.

Από το έτος 1935 το Κοινoτικό Συμβούλιο με ομόφωνη απόφαση του είχε ζητήσει να αλλάξει η Κοινότητα το όνομα της «Νέα Σφαγεία» επειδή ήταν κακόηχο και να μετονομαστεί σε Κοινότητα Ταύρου.

Μάλιστα για το σκοπό αυτό είχε αποστείλει προς την Κεντρική Διοίκηση μαζί με την απόφαση της και σχετική γνώμη του τότε Δασκάλου και Ακαδημαϊκού Δημ. Γρηγ. Καμπούρογλου.

Έτσι, μετά την εγκριτική απόφαση της Κεντρικής Διοίκησης , η Κοινότητα από τον Ιούλη του 1936 άρχισε να εμφανίζεται με το νέο της όνομα, Κοινότητα Ταύρου. Aργότερα η ίδια η Κοινότητα με το από 19/12/1942 Κανονιστικο Διάταγμα «Περί αναγνωρίσεως Δήμων εν των Νομώ Αττικοβοιωτίας» αναγνωρίστηκε σε Δήμο.

Παραγκούπολη Νέων Σφαγείων (Περιοχή Παναγίτσας)

Η περιοχή που σήμερα αποτελεί το Δήμο Ταύρου, ανήκε μέχρι τα 1934 στον Δήμο Αθηναίων και ήταν γεμάτη περιβόλια. Κοβόταν στα δύο, όπως και σήμερα, από τις γραμμές του τρένου του Ο.Σ.Ε. Από την πλευρά των γραμμών (σημερινή περιοχή Εσταυρωμένου) και στην οδό Κωνσταντινουπόλεως, υπήρχαν προχώματα για την άσκηση των στρατιωτών του στρατοπέδου ΡΟΥΦ.

Μεταξύ των προχωμάτων αυτών και την θέση περίπου του σημερινού Ιερού Ναού Εσταυρωμένου, υπήρχε από το 1905, ίσως και παλαιότερα (κατά μία παράδοση από την εποχή του Όθωνα και της Αμαλίας) ένα μικρό εκκλησάκι που λειτουργούσε συνήθως κάθε Κυριακή, με στρατιωτικό παπά μετά από πρωτοβουλία του λοχαγού του μηχανικού Θ. Παπούλια. Αυτός κάθε Κυριακή έφερνε τους στρατιώτες του στρατοπέδου ΡΟΥΦ για εκκλησιασμό και μεριμνούσε πάντα για την συντήρηση του μικρού αυτού ναΐσκου.

Η οδός Ταύρου όπως φαινόταν από την οδό Πειραιώς

Τα έσοδα από την λειτουργία του, προσφέρονταν την εποχή εκείνη στο Ορφανοτροφείο της Βουλιαγμένης στο οποίο είχε δοθεί “τιμής ένεκεν” η επικαρπία του. Εκτός από τον Εσταυρωμένο υπήρχαν και άλλα μικρότερα εκκλησάκια στην περιοχή , όπως η Αγία Άννα, ο Αϊ Γιάννης ο Ρέντης, ο Αϊ Γιάννης ο Ταύρος, η Παλαιοπαναγιά, η Αμπελοπαναγιά, η Παναγιά η Πλατάνα.

Συνέχεια σχεδόν του Ιερού Ναού του Εσταυρωμένου, υπήρχαν τα πλινθόκτιστα κτίρια του Χέλμη, από τα οποία τρία δωμάτια αποτέλεσαν το πρώτο σχολείο της περιοχής ( 1905-1910) ιδιωτικό, αφού ήταν νοικιασμένο από ένα δάσκαλο. Στην περιοχή του Εσταυρωμένου, συγκεκριμένα από τις σιδηροδρομικές γραμμές μέχρι την σημερινή οδό Μενελάου , εκτείνονταν τα Μανιάτικα, όπως λέγονταν μέχρι σήμερα, από τους πρώτους Μανιάτες κατοίκους. Λιγοστά ήταν τότε τα σπίτια της περιοχής αυτής.

Στην περιοχή αυτή δεξιά και αριστερά από τις σιδηροδρομικές γραμμές προς τον Εσταυρωμένο, με τα λιγοστά σπίτια, το παρεκκλήσι του Εσταυρωμένου και τα χωράφια σπαρμένα με σανό, ήρθε το 1930 ο Ελευθέριος Βενιζέλος, μετά από πρόσκληση των Βενιζελικών οπαδών της περιοχής, με σκοπό την δημιουργία κατοικιών για την αποκατάσταση των προσφύγων.

Φτάνοντας με τα πόδια ο Ελευθέριος Βενιζέλος στις γραμμές του σιδηροδρόμου και βλέποντας τα χωράφια σπαρμένα με σανό, στράφηκε στον Υπουργό Πρόνοιας Μανώλη Εμμανουηλίδη, που τον συνόδευε και του είπε “χτίζε σπίτια και γρήγορα”.
Επενέβησαν οι οπαδοί που τον ακολουθούσαν και του πρότειναν να μην γίνουν τα χωράφια οικισμοί, γεγονός που θα παρεμπόδιζε την ανάπτυξη της περιοχής, αλλά να χορηγηθούνε στο Συνεταιρισμό που υπήρχε τότε στην περιοχή αυτή.

Ο Συνεταιρισμός αυτός θα αναλάμβανε αργότερα με την σειρά του, να οικοπεδοποιήσει την περιοχή και να την χορηγήσει σαν ιδιόκτητους χώρους στους επιθυμούντες , όπου ο καθένας θα μπορούσε να κτίσει κατά την δική του κρίση.

Πιο δίπλα βρίσκεται η περιοχή της Πλατάνας, της οποίας το όνομα είναι τόσο παλιό, όσο και η περιοχή.
Κατά μία παράδοση το όνομα της οφείλεται στο γεγονός ότι από πολύ παλιά, πριν από το 1900 και ακόμα παλιότερα, τα μέρη αυτά επειδή ήταν απλωμένα και ανοιχτά προς όλες τις κατευθύνσεις, όπως ακριβώς συμβαίνει να απλώνουν τα κλαδιά τους τα πλατάνια, ονόμασαν τότε ολόκληρη την περιοχή αυτή Πλατάνα.

Στην περιοχή του Εσταυρωμένου, συγκεκριμένα από τις σιδηροδρομικές γραμμές μέχρι την σημερινή οδό Μενελάου , εκτείνονταν τα Μανιάτικα, όπως λέγονταν μέχρι σήμερα, από τους πρώτους Μανιάτες κατοίκους. Λιγοστά ήταν τότε τα σπίτια της περιοχής αυτής..

Σήμερα όμως δεξιά και αριστερά, όπου και να στρέψεις το βλέμμα σου θα δεις να ξεφυτρώνουν καμινάδες , τσιμεντένια ακαλαίσθητα κτίρια των διαφόρων βιομηχανικών και βιοτεχνικών μονάδων, παλιοσίδερα μαζεμένα σε οικόπεδα και ανάμεσα σε όλα αυτά το ρέμα του Προφήτη Δανιήλ, που έχει μετατραπεί σε ένα οχετό ανοικτό, έτοιμο να μεταφέρει και να μεταδώσει κάθε είδους μολυσματική νόσο.

Από την πλευρά της οδού Πειραιώς, όπου σήμερα εκτείνονται οι προσφυγικές πολυκατοικίες του Αϊ Γιώργη, υπήρχαν όπως τα έλεγαν από την ίδρυση του νεοελληνικού Κράτους τα Εθνικά Κτήματα. Αυτά έλεγαν, όσα πριν από την επανάσταση του 1821, ανήκαν σε Τούρκους αξιωματικούς ή ιδιώτες, σε τούρκικα θρησκευτικά Ιδρύματα ή ακόμα και στον ίδιο τον Σουλτάνο και τα οποία περιήλθαν στην δικαιοδοσία του επαναστατημένου Έθνους, μετά την επικράτηση της Επανάστασης.

Τέτοια κομμάτια Εθνικής γης υπήρχαν σε ολόκληρη την τότε ελεύθερη Ελλάδα. Μερικά από αυτά βρέθηκαν να υπάρχουν και στην περιοχή του Δήμου μας. Σε αυτά τα Εθνικά Κτήματα ήρθαν για να στηρίξουν αργότερα, τις παράγκες τους οι πρόσφυγες της Μικρασιατικής καταστροφής. Αυτά χωριζόντουσαν από την οδό Πειραιώς σε δύο τμήματα.

Το ένα τμήμα, που εκτεινόταν από την οδό Πειραιώς μέχρι την σημερινή οδό Κων/λεως, χρησίμευσε για να στηθούν τα Γερμανικά παραπήγματα και αργότερα οι προσφυγικές πολυκατοικίες του Αϊ Γιώργη.

Το άλλο τμήμα που εκτεινόταν από την οδό Πειραιώς μέχρι την σημερινή οδό Αγίας Σοφίας χρησίμευσε για να στηθούν οι παράγκες και αργότερα οι προσφυγικές πολυκατοικίες της Κοίμησης Θεοτόκου ή Παναγίτσας, όπως συνηθίζεται να λέγονται μέχρι σήμερα.

Πριν από την εγκατάσταση των προσφύγων (1925-26) ο χώρος αυτός όπου σήμερα εκτείνονται οι προσφυγικές πολυκατοικίες του Αϊ Γιώργη , ήταν αραιοκατοικημένος, έχοντας για κατοίκους μερικούς κτηματίες και περιβολάρηδες, των οποίων τα κτήματα βρισκόντουσαν γύρω από τα ονομαζόμενα Εθνικά Κτήματα.

Παράγκες και παραπήγματα στην περιοχή της Κοίμησης της Θεοτόκου ή Παναγίτσας

Στην περιοχή αυτή του Ταύρου, ήρθαν να εγκατασταθούν οι πρώτοι κάτοικοί της, άνθρωποι ξεριζωμένοι από τα πάτρια εδάφη τους. Ήταν οι πρόσφυγες που μετά την Μικρασιατική καταστροφή ήρθαν να κατοικήσουν και να ξαναφτιάξουν την ζωή τους. Η εγκατάσταση των προσφύγων άρχισε να γίνεται σταδιακά από το 1922 μέχρι τις αρχές του 1927.

Με την εγκατάσταση των προσφύγων άρχισε η περιοχή να σφύζει από ζωή και να δημιουργούνται εστίες κοινωνικής δραστηριότητας. Από την Θεμελίωση των προσφυγικών πολυκατοικιών επί της Πειραιώς από τον τότε Πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου (15-6-1965)

Οι πρόσφυγες δημιούργησαν εκπολιτιστικούς και εξωραϊστικούς Συλλόγους, που είχαν σαν σκοπό την αξιοποίηση της περιοχής τους και την διατήρηση των ηθών και εθίμων των χαμένων πατρίδων, μπήκαν ενεργά στα επαγγελματικά τους Σωματεία, δημιούργησαν Αθλητικούς Συλλόγους και συσπειρώθηκαν όλοι γύρω από τον Προσφυγικό τους Σύλλογο, για να αγωνισθούν για την λύση του προσφυγικού τους προβλήματος, που δυστυχώς μέχρι σήμερα συνεχίζει να υπάρχει αρκετά έντονο.

Χαρακτηριστικά

Διασχίζεται από το μεγάλο ρέμα του Προφήτη Δανιήλ το οποίο υπήρχε από τα αρχαία χρόνια στο υδραυλικό δίκτυο της Αττικής και καταλήγει στον Κηφισό στην Εθνική Οδό Αθηνών Λαμίας λίγο πάνω από την Λαχαναγορά, το ρέμα του Προφήτη Δανιήλ διασώθηκε επειδή έμεινε ανεπηρέαστο από την ραγδαία οικιστική ανάπτυξη της Αθήνας τον 20ο αιώνα, η περιοχή του δεν κατοικήθηκε.

Στα βόρεια του Ταύρου υπάρχει το αμαξοστάσιο του ΟΑΣΑ και στα δυτικά στα σύνορα με τον Ρέντη πολύ κοντά στο προπονητικό κέντρο του Ολυμπιακού οι εγκαταστάσεις των εργοστασίων της ΔΕΛΤΑ.

Στα ανατολικά του Ταύρου στην συμβολή της Λεωφόρου Πέτρου Ράλλη με την Πειραιώς πολύ κοντά στο κέντρο του οικισμού υπάρχει το Πάρκο Ηρώων, μια ήσυχη περιοχή με πολύ πράσινο, παιδικές χαρές, μικρά γήπεδα και Δημοτικό Θερινό Κινηματογράφο. Γύρω απο το πάρκο Ηρώων βρίσκονται το Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών και η Κεντρική Αποθήκη Υλικού Υπουργείου Κοινωνικών Υπηρεσιών. Στον Ταύρο λειτουργεί η Δημοτική Βιβλιοθήκη Κωστής Παλαμάς και το Δημοτικό Θέατρο Ταύρου (Πειραιώς 233 και Επταλόφου).

Συγκοινωνίες

Ο Ταύρος αποτελεί σημαντικό συγκοινωνιακό κόμβο της Αθήνας επειδή από την περιοχή διέρχονται τόσο οι γραμμές μετρό στην γραμμή Πειραιάς – Κηφισιά όσο και ο Προαστιακός σιδηρόδρομος στην γραμμή Πειραιάς- Χαλκίδα, χωρίς να υπάρχει συνάντηση ανάμεσα στις δυο συγκοινωνιακές γραμμές στην περιοχή του Ταύρου.

Ο σταθμός ηλεκτρικού(Γραμμή 1 Μετρό Αθήνας) του Ταύρου βρίσκεται ανάμεσα στους αντίστοιχους σταθμούς της Καλλιθέας και των Πετραλώνων επί της Οδού Θεσσαλονίκης στα όρια του δήμου με την Καλλιθέα. Ανακαινίστηκε πρόσφατα, διακοσμήθηκε με καλλιτεχνικές παραστάσεις και μετονομάστηκε σε Ελευθέριος Βενιζέλος για να τιμήσει τον μεγάλο Έλληνα πολιτικό που δημιούργησε το προάστιο του Ταύρου, δίνοντας στους Μικρασιάτες πρόσφυγες την περιοχή για την εγκατάστασή τους μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Ο προαστιακός σταθμός του Ταύρου περνάει σχεδόν μέσα από το κέντρο της πόλης παράλληλα με τις παλιές γραμμές του ΟΣΕ, είναι ο τέταρτος κατά σειρά προαστιακός σταθμός στον δρόμο για την Χαλκίδα μετά τον Πειραιά, την Λεύκα και τον Ρέντη, ακολουθεί μετά τον Ταύρο ο προαστιακός Σταθμός του Ρουφ, της ομώνυμου συνοικίας που βρίσκεται αμέσως βορειότερα.

Πολιτιστικοί Σύλλογοι – Σωματεία

Χορευτικός Όμιλος Ποντίων «ΣΕΡΡΑ»

Σύλλογος Ποντίων Ταύρου

Αθλητικοί σύλλογοι

Α.Π.Ο. Φωστήρας Ταύρου

Σύλλογος Παλαιμάχων ΦΩΣΤΗΡΑ

Α.Σ. Άγιαξ Ταύρου

Α.Ε. Αίολος-Ταύρος 2006

Α.Ο Δ.Α.Ο Ταύρου Επιτραπέζια Αντισφαίριση

Γυμναστικός Σύλλογος Θησέας

Μινώταυρος Α.Ο Ταύρου

Σύλλογοι & Σωματεία

Σε αυτή την λίστα παρουσιάζονται Σύλλογοι & Σωματεία (πολιτιστικοί & αθλητικοί) που υφίστανται και έχουν δράση ταυτόχρονα και στις δύο περιοχές του Δήμου Μοσχάτου – Ταύρου.

ΟΜΙΛΟΣ ΑΝΤΙΣΦΑΙΡΙΣΗΣ ΜΟΣΧΑΤΟΥ – ΤΑΥΡΟΥ

Α.Σ.Π.Κ.Δ.Τ Επιτραπέζια Αντισφαίριση Μοσχάτου – Ταύρου

Αθλητικός Σύλλογος Χάντμπολ ΔΙΑΣ Μοσχάτου – Ταύρου

Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός, Περιφερειακό Τμήμα Μοσχάτου – Ταύρου

RSF Hellas Ελληνική Εθελοντική Ομάδα Επικοινωνιών & Διάσωσης

Φιλοζωική Δράση Εθελοντών Μοσχάτου – Ταύρου

Πνευματικός Σύνδεσμος Κρητών Μοσχάτου – Ταύρου

Φιλοζωικό Σωματείο Αδέσποτες Φωνές – Stray Voices Μοσχάτου Ταύρου

Τα κείμενα των συλλόγων συντάχθηκαν με μέριμνα των φορέων

Ο Δήμος